60 years ago... - 60 χρόνια πριν...

Αθήνα 1955, εξήντα χρόνια πίσω .
 

Οι έφηβοι της εποχής δεν γνωρίζουν τις λέξεις τηλεφώνημα, sms, email, skype, viber.

Επικοινωνούν πρόσωπο με πρόσωπο κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Γνωρίζουν νέα πρόσωπα, ερωτεύονται, φλερτάρουν μέσα από τις σελίδες των Λευκωμάτων.

Λευκές σελίδες τις οποίες διακοσμούν επιστρατεύοντας τον καλλιτέχνη της παρέας.

Απευθύνουν ερωτήσεις στερεότυπες και ζητούν από γνωστούς και φίλους να απαντήσουν γραπτώς.

Οι γράφοντες χρησιμοποιούν ψευδώνυμο, τη "μάσκα" τους.

Μέσω των απαντήσεών τους αποκαλύπτουν αυτά που δεν μπορούν να πουν ευθέως.

Προς το τέλος του λευκώματος εκφράζουν τη γνώμη τους για τον/την κτήτορα και αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους.

Σας παρουσιάζω παρακάτω το λεύκωμα της μαμάς μου, που το 1955 ήταν μόλις 17 χρόνων.

Την προσωπογραφία της και το σχέδιο της ερώτησης "Τι εστί ζωή; Τι θάνατος; " τα φιλοτέχνησε ο γείτονάς της με το ψευδώνυμο Διαβάτης ο οποίος ήταν εξαιρετικός ζωγράφος.

Οι σελίδες του είναι κιτρινισμένες, το δέσιμό του κομμένο.

Οι γονείς μου το φύλαγαν ευλαβικά όλα αυτά τα χρόνια, μαζί με άλλα δύο του μπαμπά μου.Μας τα έφεραν για να τα δείξουν στα εγγόνια τους.

Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να τα μοιραστώ μαζί σας.

Η μαμά μου στα δεκαεπτά της.

Το σκληρόδετο εξώφυλλο

Ιούλιος 1955. Ρόζα .......

Γυρίζοντας το φύλλο μου τούτο, βάλτε τη μάσκα σας.



Τι εστί λεύκωμα;



Τι εστί φιλία;

Τι εστί έρως;

Ποιο άνθος σας αρέσει;

Τι εστί φιλί;

Ποιος χορός σας αρέσει;

Τι εστί ανήρ;

Τι εστί γυνή;

Ποιο σπορ σας αρέσει;

Τι εστί γάμος;

Που έχετε αναμνήσεις;

Ποιο τραγούδι σας αρέσει;

Ποια εποχή σας αρέσει;

Ποια μάτια σας αρέσουν;

Τι εστί ζωή; Τι θάνατος;

Γνώμη και ευχή στην κτήτορα.

Και τώρα κάτω οι μάσκες.

Η εσωτερική σελίδα του οπισθόφυλλου.

 Ο μπαμπάς μου μεγάλωσε στην Πλάκα και το σπίτι τους ήταν στην οδό Τριπόδων 10 κάτω ακριβώς από τον Άγιο Νικόλαο τον Ραγκαβά. Στην εσωτερική σελίδα του οπισθόφυλλου ο μπαμπάς μου σκιτσάρισε στην πάνω αριστερή γωνία τον Άγιο Νικόλαο με τα χαρακτηριστικά σκαλάκια που οδηγούν στην πλατεία του. Κάτω από το σκίτσο γράφει και υπογραμμίζει τον τίτλο του σκίτσου.

Η μαμά μου συμπληρώνει και υπογραμμίζει στον τίτλο τη λέξη "Πλάκας" προς αποφυγήν οποιασδήποτε παρανοήσεως (!) και σχολιάζει λίγο παρακάτω: "εσύ παιδί μου αδικήθηκες που δεν έγινες ζωγράφος ".

Και το φλέρτ μεταξύ τους συνεχίζεται.....μέχρι και σήμερα!!!!

Σας χαιρετώ, να είστε όλοι καλά!!

Eye glasses case - Θήκη γυαλιών

Γεια σας!!

 

Αυτή είναι μια θήκη γυαλιών που έφτιαξα κατά τα μέσα του προηγούμενου Μάρτη, εμπνευσμένη από αυτή την ανάρτηση της Keywoman.

Μικρό έργο που ξεκίνησε και τέλειωσε μέσα σ' ένα απόγευμα, φτιαγμένο για τα γυαλιά του Μάκη, του φυσικοθεραπευτή μου.

 

Το logo του το βρήκα στην επαγγελματική του κάρτα, το σκανάρισα, το έφερα στα μέτρα μου, το τύπωσα σε χαρτί T-shirt transfer  και το μετέφερα με το σίδερο στο ύφασμα.

Διάλεξα  υφάσματα μέσα απ' το καλάθι με τα ρετάλια που ταίριαξαν με τα χρώματα του logo. 

Ακολούθησα πιστά τις οδηγίες της Keywoman και το έργο στέφθηκε από επιτυχία.

 

 

 

Η εκτέλεση αυτού του μικρού έργου, αν και κούρασε τον πονεμένο μου ώμο, ωστόσο με χαροποίησε ιδιαιτέρως γιατί μπόρεσα να ασχοληθώ με κάτι που μου αρέσει πολύ, που το είχα εγκαταλείψει τους τελευταίους μήνες λόγω του τραυματισμού μου.

 

Ομολογώ πως η περίοδος αυτή της αναγκαστικής απραξίας ήταν πολύ δύσκολη. Οι ώρες δεν περνούσαν με τίποτα, η μέρα ήταν ατέλειωτη.  Δεν είχα τίποτα να γεμίσω τον χρόνο μου εκτός από το διαδίκτυο και το διάβασμα. Κι αυτά όμως κατέληγαν βαρετά.

Ευτυχώς όμως, όλα τα κακά έχουν τέλος.

Τώρα πια, ένα σχεδόν χρόνο μετά, είμαι πάλι καλά, πονώ ελάχιστα και σπανίως, η κινητικότητα των χεριών μου όχι μόνο επανήλθε αλλά βελτιώθηκε με τόση γυμναστική κι επέστρεψα επιτέλους σε όλες τις συνηθισμένες μου δραστηριότητες!!

Καλημέρα σε όλους!
 

Granny Rosa's jam filled biscuits - Μπισκότα μαρμελάδας της γιαγιάς της Ρόζας

Καλημέρα σας!

Ρίχνοντας μια ματιά στον φάκελο με τις φωτογραφίες μου, βρήκα κάποιες που είχα βγάλει τον χειμώνα που μας πέρασε και που παρέμειναν ξεχασμένες  λόγω του βεβαρυμένου προγράμματός μου μεταξύ σπιτιού και φυσικοθεραπευτηρίου.

 

Όταν λοιπόν το χέρι μου άρχισε να αποκτά μέρος της κινητικότητάς του, ξεκίνησα να κάνω κάποια πράγματα που μου είχαν λείψει. Ωστόσο, έπρεπε τα projects μου να μήν είναι ιδιαιτέρως κουραστικά και να μην τραβούν σε μάκρος.

 

Το πρώτο με το οποίο καταπιάστηκα κατά τις αρχές του Φλεβάρη,  ήταν η ζαχαροπλαστική. Έφτιαξα αυτά τα πολύ νόστιμα και πολύ εμφανίσιμα μπισκότα με συνταγή της μαμάς μου που την θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια.

 

Εδώ σας δίνω τη συνταγή όπως ακριβώς την έχουμε καταχωρισμένη στο βιβλίο μας και χαρακτηρισμένη από τα παιδιά μου ως " Μπισκότα με μαρμελάδα γιαγιάς Ρόζας"! 

 

Τα υλικά είναι απλούστατα και βρίσκονται ανά πάσα στιγμή σε κάθε κουζίνα.

Και όσον αφορά την αγαπημένη μας  μαρμελάδα φράουλα, στην αποθήκη μας έχουμε πάντα πολλά βάζα που φτιάχνουν η γιαγιά μαζί με τον παππού κάθε άνοιξη και προμηθεύουν όλα τους τα εγγόνια.

Η εκτέλεση απλούστατη κι αυτή, γι αυτό δεν την περιγράφουμε στο βιβλίο. Δεν διαφέρει καθόλου απ' αυτήν ενός απλού κέικ:

 

-Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη,

-Όταν ασπρίσει ρίχνουε το αυγό και ξαναχτυπάμε,

-Προσθέτουμε το αλεύρι και τις βανίλιες και ζυμώνουμε ώσπου να έχουμε μια μαλακή, εύπλαστη ζύμη που να μην κολλά στα χέρια.

 

Για τις νέες στην κουζίνα αναφέρω ότι το μυστικό της ζύμης βρίσκεται στο "όσο πάρει", που σημαίνει ότι το αλεύρι δεν το ρίχνουμε όλο μονομιάς, αλλά λίγο λίγο κάθε φορά σταματώντας όταν πετύχουμε ζύμη που να μην κολλά στα χέρια. 

Κόβω τα μπισκότα μου χρησιμοποιώντας ένα κρασοπότηρο. Την τρύπα στα στεφάνια την κόβω όπως ακριβώς το κάνει και η μαμά μου, με μια δακτυλήθρα! Τ' αραδιάζω διαγώνια στα 3 ταψιά του φούρνου μου  για να εκμεταλλευτώ όλο τον διαθέσιμο χώρο και να τα ψήσω όλα μ' ένα φούρνισμα.

 

Τα αφήνω να κρυώσουν και τα συγκεντρώνω σ' ένα πιάτο.

Πασπαλίζω με άχνη τα στεφάνια.

Τελειώνω συναρμολογώντας τα μπισκότα. Βάζω λίγη μαρμελάδα στο ατρύπητο μποσκότο, στην πλευρά που ακουμπούσε στο ταψί, και λίγο περισσότερη στο κέντρο για να γεμίσει την τρύπα. Τοποθετώ πάνω του ένα πασπαλισμένο με ζάχαρη στεφάνι και... έτοιμο!!

Η μαμά μου συνηθίζει να φτιάχνει μια μεγάλη ποσότητα μπισκότων, τα οποία φυλά σε αεροστεγές δοχείο και τα συναρμολογεί κάθε φορά που θέλει να προσφέρει ένα δισκάκι για να είναι της ώρας.

Τα στοιβάζω σε δισκάκι, τα περιτυλίγω με ζελατίνα, δένω απαραίτητα με κορδέλλα, κατά προτίμηση υφασμάτινη.

 

Τα συγκεκριμένα μπισκότα τα έφτιαξα για να τα προσφέρω στον φυσικοθεραπευτή μου και στον βοηθό του, αφ' ενός για να τους ευχαριστήσω για την προσπάθειά τους κι αφ' ετέρου για να τους δείξω ότι η    κοινή μας προσπάθεια όντως απεδωσε!

 

Είναι πολύ νόστιμα, ιδιαιτέρως εμφανίσιμα και πολύ εύκολα στην εκτέλεση. Με βγάζουν πάντα ασπροπρόσωπη κάθε φορά που τα προσφέρω.

Σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα!!

 

Σας χαιρετώ,

Ναστε πάντα καλά!!

 

 

Κρητικό κοπανέλι - Cretan Bobbin lace

 

 

 

Γεια σας!

Χθες το απόγευμα, η μητέρα μου κι εγώ πήραμε το καφεδάκι μας καλεσμένες στο Σύλλογο Φίλων Διασώσεως και Διαδώσεως του Κοπανελιού Η "ΧΡΙΣΤΙΝΑ"
 

Η δασκάλα μας η κυρία Χριστίνα μαζί με την ομάδα της, βοηθούς και δασκάλες κοπανελιού και άλλων τεχνικών, καθώς και με μαθήτριές της παλιές και νέες, μας υποδέχτηκαν με το χαμόγελο στο στόμα.

Να σας συστήσω την κυρία Χριστίνα, τη Δασκάλα μας, που εδώ και περισσότερα από τριάντα χρόνια μοχθεί για να διασώσει και να διαδώσει μια παλιά τέχνη, το Κρητικό Κοπανέλι.

Έτσι χαμογελαστή τη γνώρισα κι έτσι χαμογελαστή τη βρίσκω κάθε φορά που βρισκόμαστε!.

Σας παραθέτω κάποια από τα  έργα  τα οποία εκτίθενται στα γραφεία του συλλόγου,  όπου παραδίνονται μαθήματα όχι μόνο κοπανελιού αλλά και άλλων τεχνικών πλεξίματος δαντέλας.



Νυφικά γάντια, έργο της κυρίας Χριστίνας

Το ντοσιέ, ντυμένο κι αυτό με μια υπέροχη δαντέλλα

Ένα λουλούδι.

Λεπτομέρεια από το κάλυμμα του σώματος καλοριφέρ.

Βραχιόλια..

Κολιέ με ασορτί σκουλαρίκια..

Μια κασετίνα γεμάτη υπέροχα δακτυλίδια..

...που κοσμούν τα χρυσά δάκτυλα της κυρίας Χριστίνας..
εδώ ένα ασημογκρί

κι εδώ ένα εκρού

Η μπλούζα της κυρίας Χριστίνας διακοσμημένη με μια υπέροχη δαντέλλα. Ακόμη και η αλυσίδα των γυαλιών της αποτελείται από μικρά φυλλαράκια που τόσο πολύ τα αγαπά!

Λεπτομέρεια από το πέτο της ζακέτας της....

..διακοσμημένο κι αυτό με φυλλαράκια.
 

Φουλάρι φτιαγμένο από τα χέρια της κυρίας Ελένης Δαφνή

Εσάρπα, εμπνευσμένη από ρώσικο σχέδιο,  εκτελεσμένη από την κυρία Τασία Δαφνή.

Νυφικά στέφανα φτιαγμένα από τα χέρια της κυρίας Χριστίνας



Ανθοδέσμη της κυρίας Χριστίνας

Αυτές οι φωτογραφίες δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα αριστουργήματα που έχω κατά καιρούς δει σε εκθέσεις του συλλόγου.
Τα έργα είναι τόσο λεπτεπίλεπτα κι αραχνούφαντα, με δοσμένη τόση πολλή σημασία στη λεπτομέρεια, που νομίζεις ότι δεν τα έχει αγγίξει ανθρώπου χέρι.

 

Συγχαρητήρια σε όλες σας, δασκάλες, βοηθούς και μαθήτριες.

Σας ευχομαι να παίρνετε κουράγιο από την αποδοχή μας και την αγάπη μας και να συνεχίζετε το πολύτιμο έργο σας.


Κι εδώ τολμώ να σας δείξω κάποια από τα κομμάτια που έφτιαξα κι εγώ μαθητεύοντας δίπλα στην κυρία Χριστίνα το χειμώνα 1988 - 89 στο Μουσείο Λαικής Τέχνης και Παράδοσης Αγγελικής Χατζημιχάλη στην Πλάκα, όσο ήμουν ακόμη φοιτήτρια και είχα καλλιτεχνικές ανησυχίες και πολύ ελεύθερο χρόνο!

 

 Σήμερα το πρωί ξέθαψα τους φακέλους μου και βρήκα σημειωμένες  τις ημερομηνίες, που πολύ αμφιβάλω αν θα τις θυμόμουν μετά από τόσα χρόνια.

 

Εδώ οι στροφές

Τα πρώτα μικρά έργα μου

Η πρώτη γωνία, την έχω χαρακτηρήσει "το πρώτο έργο" , φτιαγμένο με νήμα #80 τον Φλεβάρη του 1989.

Κι αυτό είναι το ένα πετσετάκι από τα δύο που φτιάξαμε η μαμά και εγώ (ένα η καθεμιά)

Στο κουσούνι μου υπάρχει άλλο ένα έργο που έμεινε μισοτελειωμένο όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν. Ελπίζω ότι, τώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά, θα  βρώ ίσως χρόνο να ασχοληθώ μ' αυτό.

 

Μακροσκελής αυτή η ανάρτηση, ωστόσο αυτό το μικρό αφιέρωμα στο κρητικό κοπανέλι ήταν τουλάχιστον χάρμα οφθαλμών!

 

Προς το παρόν σας χαιρετώ, να είστε όλοι καλά!