Χρόνια τώρα χαζεύω τα υπέροχα quilts στο internet, τα κοιτάζω από δω, τα κοιτάζω από κει, τα μελετώ πολύ προσεκτικά, κρατώ αυτες τις σελίδες με τα tutorials που μου αρέσουν, τα ξανακοιτάζω, κάνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας προς άγρα υλικών.......
Με την ευκαιρία της άφιξης ενός νέου μέλους στην οικογένεια και με την πρόφαση ενός χειροποίητου προσωπικού δώρου, επί τέλους, το αποφάσισα!!!!!
Δε βαριέσαι, θα το ξεκινήσω κι ότι γίνει. Στη χειρότερη περίπτωση θα το πετάξω κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά, τουλάχιστον θα μου φύγει ο καημός!
Αποφάσισα, λόγω της αβεβαιότητας ενός αξιοπρεπούς αποτελέσματος, να αγοράσω μόνο τα άκρως απαραίτητα, δηλαδή το ύφασμα και τη βάτα, και να μην ξοδευτώ για υλικά που ίσως και να μη μου χρειαστούν ξανά.
Αγόρασα λοιπόν τέσσερα διαφορετικά υφάσματα σε αποχρώσεις του ροζ καθώς κι ένα λευκό. Βαμβακερά βέβαια, γιατί θα αγγίζουν το ευαίσθητο μωρουδίστικο δερματάκι.
Η αγορά της βάτας, βαμβακερής κι αυτής για τον ίδιο λόγο, με δυσκόλεψε πολύ αφού μόνο δύο καταστήματα του κέντρου τη διέθεταν. Μπήκα σε πάρα πολλά καταστήματα με υφάσματα ή υλικά ραψίματος αναζητώντας εις μάτην βαμβακερή βάτα. Η απάντηση των εμπόρων ήταν ότι είναι πολύ ακριβή και δεν την αγοράζουν οι πελάτες. Είχαν απόλυτο δίκιο. Βρήκα δύο ειδών βάτες σε δύο διαφορετικά καταστήματα. Η πρώτη, αγνώστου κατασκευαστή, σε χαμηλή τιμή μεν, πολύ λεπτή και ανάρια δε. Η δεύτερη της Vlieseline, σε τιμή πενταπλάσια της πρώτης μεν, εξαιρετικής ποιότητας δε, γι αυτό και την προτίμησα.
Ξεκίνησα κόβοντας το ύφασμά μου σε λωρίδες, ακολουθώντας αυτές τις οδηγίες.
Στη συνέχεια έραψα τις λωρίδες μεταξύ τους εναλλάσσοντάς τις τακτικά έτσι ωστε να είναι συμμετρικό το σχέδιο που θα προκύψει.
Χρησιμοποίησα ως οδηγό για το περιθώριο ραφής 1/4'' τη λευκή γραμμή που είναι σχεδιασμένη πάνω στο διαφανές κάλυμμα της μασουρίστρας.
Σημάδεψα τα πέντε διαφορετικά φύλλα για να μη τα μπερδέψω μεταξύ τους.
Έκοψα τα φύλλα σε λωρίδες.
Και σιδέρωσα τα περιθώρα ραφής.
Αφού έραψα τις λωρίδες μεταξύ τους, έστρωσα στο πάτωμα το ύφασμα για το πίσω μέρος με την ανάποδη όψη προς τα πάνω. Το τέντωσα και το κόλλησα με χαρτοταινία. Άπλωσα από πάνω τη βαμβακερή βάτα και στη συνέχεια το πάνω μέρος με την καλή όψη προς τα πάνω.
Συνέχισα καρφιτσώνοντας το "σάντουιτς".
Προετοιμάζομαι για το επόμενο βήμα το οποίο, ομολογώ, με φοβίζει και με αγχώνει.
Εφοδιάζω τη μηχανή μου με καινούρια βελόνα, χοντρή και μυτερή για τζην (90/14). Εφαρμόζω το walking foot, καθ' υπόδειξη των ανά των κόσμο quilters. Ετοιμάζω δύο ακόμη μασουρίστρες. Διπλώνω το σάντουιτς σε ρολό ώστε να χωρά κάτω από το μπράτσο της μηχανής, κάνω μια προσευχή στον προστάτη άγιο των ραφτών (?!?!) και.......
Ξεκινώ από το κέντρο του παπλώματος ράβοντας με την τεχνική stitch in the ditch, επί το ελληνικότερον σε μια δική μου προσπάθεια απόδοσης: ράβω στο αυλάκι της ραφής (ποιος θα μεταφράσει όλους αυτούς τους όρους;;;;)
Χρειάστηκα το χρόνο μου ώσπου να πετύχω να σπρώχνω το ύφασμα με ρυθμό και σε συγχρονισμό με την ταχύτητα της μηχανής. Προχώρησα ράβοντας αργά για να ακολουθεί το γαζί μου το αυλάκι της ραφής. Όταν τελείωσα το πρώτο μισό και έβγαλα το πάπλωμα από τη μηχανή, .... οποία απογοήτευσις!!!! Το ύφασμα στην πίσω μεριά φαινόταν να "τραβάει" στις ραφές!
Τελικά αποδείχτηκε ότι βιάστηκα να απογοητευτώ καθώς το πρόβλημα το έλυσε, ποιος άλλος; ο καλύτερος φίλος της ράφτρας , το σίδερο. Μετά από ένα καλό σιδέρωμα με ατμό το ύφασμα έστρωσε ως δια μαγείας.
Κι ενώ αρχική μου πρόθεση ήταν να ράψω και τις οριζόντιες αλλά και τις κατακόρυφες ραφές, αρκέστηκα στο ράψιμο μόνο των κατακόρυφων, αφήνοντας τα δύσκολα για μια επόμενη φορά. Ανυπομονώ να πετύχω ένα κόσμιο αποτέλεσμα που να αξίζει τον κόπο, ο οποίος δεν είναι και λίγος, το αντίθετο θα έλεγα....
Τελειώνω το καπιτονάρισμα (quilting) με τα γαζιά στο λευκό εξωτερικό πλαίσιο του παπλώματος.
Σειρά έχει τώρα το ρέλιασμα. Ίσιωσα το πάπλωμα κόβοντας την περίσσεια υφάσματος από τις άκρες του. Το ρέλι, για να έχει το κατιτίς του και να απέχει από τα συνηθισμένα, το έφτιαξα χρησιμοποιώντας και τα πέντε διαφορετικά υφάσματα σύμφωνα με αυτές τις οδηγίες.
Για την τοποθέτησή του πάνω στο πάπλωμα, το γύρισμα τις γωνίες και την ένωση των άκρων με βοήθησαν αυτές οι οδηγίες.
Η τελευταία πινελιά ήταν το ράψιμο του ρελιού, παραδοσιακά στο χέρι. Οι καρφίτσες δεν βοηθάνε σε τόσο παχύ σάντουιτς, γι αυτό χρησιμοποίησα ό,τι είχα στο σπίτι . Τα κλιπς για τα χαρτιά ήταν μια καλή εναλλακτική των πλαστικών κλιπς που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τις έμπειρες quilters και που δεν υπάρχουν στην ελληνική αγορά.
Ομολογώ πως είχα μια μικρή αμφιβολία για το κατά πόσο η χρήση της βαμβακερής βάτας θα είχε ως αποτέλεσμα ένα ζεστό παπλωματάκι, αυτή όμως εξανεμίστηκε γιατί κατά τη διάρκεια του ραψίματος στο χέρι το απλωμένο στα πόδια μου πάπλωμα πρόσφερε μια υπέροχη γλυκειά ζεστασιά!!
Τελικός απολογισμός:
Η μοναδικότητα του έργου, αδιαμφισβήτητη.
Η ποιότητα των υλικών η βέλτιστη.
Η εμφάνιση αξιοπρεπής, με πολλή προσοχή δοσμένη στη λεπτομέρεια.
Η λειτουργικότητά του ώς θερμαντικού αποδεδειγμένη.
Η ικανοποίηση της ράφτρας, δεν περιγράφεται! Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί το αποτέλεσμα είναι καλύτερο των προσδοκιών μου.
Κι όσο γράφω αυτές τις γραμμές, το μυαλό μου τρέχει κάνοντας μελλοντικά σχέδια.....
Όσο για το δώρο της μικρής , αυτό συμπληρώθηκε και από ασορτί σετ σεντονιών κούνιας.
Σας χαιρετώ,
Να είστε όλοι καλά!!!
